“我想当图书馆的管理员,这样我必须考上大学才行,甚至去考公务员……”
听完妈*话,我对自己现在的病情冷静了许多。
-ๅ----ๅ--ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ-ๅ-----ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ--ๅ--ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ-----------ๅ-----ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ--------ๅ------ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ------ๅ----ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ-------ๅ-ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-----------ๅ-----ๅ--------ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-----ๅ-----ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ------ๅ--ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ----ๅ------ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ-----ๅ---ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ---------ๅ-ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ----------ๅ----ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ---ๅ-ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ----ๅ-----ๅ---ๅ------ๅ--ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ-ๅ-----ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ--ๅ--ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ-----------ๅ-----ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ--------ๅ------ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ------ๅ----ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ-------ๅ-ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ-
妈妈对我说:“不用勉强自己哦。我会先和计程车公司说好,你也不需要付钱给他们。”
但是,我不想被丢在光线阴暗的走廊里,那样一来,就连心情也会跟着消沉起来。
就这样,时间飞快地流过,日子如流水般匆匆地消逝着。
妈*โ一句话
有时走起路来摇摇晃晃的,即使眼看就要撞上对方了,也没办法立即闪开。所以我还是走学校里有扶手的地方吧!可是这样一来,新า朋友的目光都会聚集在我身上了,反正她们迟早都会知道的,也没有隐瞒的必要,还不如一开始就让大家知道好了。
“你猜那些字是用什么写的?”老师突然问道。
虽然诗歌的内涵充其量我只能理解一半,但已๐经充分体会了老师对我的激励——“加油!”。
-ๅ---ๅ---ๅ--ๅ---------ๅ-ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ----------ๅ----ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ---ๅ-ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ----ๅ-----ๅ---ๅ------ๅ--ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ-ๅ-----ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ--ๅ--ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ-----------ๅ-----ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ--------ๅ------ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ------ๅ----ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ-------ๅ-ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-----------ๅ-----ๅ--------ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-----ๅ-----ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ------ๅ--ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ----ๅ------ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ-----ๅ---ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ---------ๅ-ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ----------ๅ----ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ---ๅ-ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ----ๅ-----ๅ---ๅ------ๅ--ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ-ๅ-----ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ--ๅ--ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ-----------ๅ-----ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ--------ๅ------ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ------ๅ----ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ-------ๅ-ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-----------ๅ-----ๅ--------ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-----ๅ-----ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ------ๅ--ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ----ๅ------ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ-----ๅ---ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ---------ๅ-ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ----------ๅ----ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ---ๅ-ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ----ๅ-----ๅ---ๅ------ๅ--ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ--
“木藤同学,你怎么了?”
听完老师的话,简直是五雷轰顶!
“伤成这样要赶快去看医生……”妈妈说完急忙帮我换下淋湿的衣服,在伤口处敷上止血贴布,动车子火驶向医院。
我没有说话,只是一味哭泣着。
才刚ธ出生不久,怎么想得到自己会这么早就死了?!
但最后还是……
想不到除此之外,我还是有点用处的。
“亚也上次大哭的时候,看起来可爱的。”
“啊?真的吗?真奇怪呢——我第一次听到有人说我哭的样子可爱。我曾经对着镜子哭过,怎么看都不觉得可爱啊。”
“就是因为ฦ没看过亚也那样的表情,所以才觉得可爱啊。”
“过分耶——”
我强调自己可爱的地方แ不在脸蛋,而是气质,两个人听后哈哈大笑。
有朋友真好,真想和她们永远在一起。
-------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-----------ๅ-----ๅ--------ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-----ๅ-----ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ------ๅ--ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ----ๅ------ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ-----ๅ---ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ---------ๅ-ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ----------ๅ----ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ---ๅ-ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ----ๅ-----ๅ---ๅ------ๅ--ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ-ๅ-----ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ--ๅ--ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ-----------ๅ-----ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ--------ๅ------ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-ๅ---ๅ----ๅ--ๅ---ๅ---ๅ--------ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ------ๅ----ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ-------ๅ-ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-----------ๅ-----ๅ--------ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ-----ๅ-----ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ------ๅ--ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ----------ๅ------ๅ--------ๅ----ๅ---ๅ---ๅ------ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ----ๅ------ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ-----ๅ---ๅ--------ๅ-------ๅ---ๅ------ๅ--------ๅ---------ๅ-ๅ------ๅ---ๅ---ๅ------ๅ----ๅ---------